درسی از دیپلماسی فعال آمریکا

خاطرات خانم کلینتون بخش ایرانش را می‌خواندم. توضیحات مفصلی درباره تلاش‌های دیپلماتیک خود برای صدور قطعنامه 1929 می‌دهد. قطعنامه‌ای که زمینه را برای اعمال تحریم‌های یکجانبه آمریکا هموار کرد. آمریکا حتی برای یک رای هم مذاکره و تلاش کرد.

بخشی از خاطرات کلینتون:

" چند ساعت قبل از کلمبیا با میشل سلیمان تماس گرفتم و به او اصرار کردم که رای منفی ندهد، کاری که بر اساس نیازهای سیاسی خود در داخل کشور تمایل داشت انجام دهد. می‌دانستم با تصمیم‌های دشواری مواجه است و نهایتا از رای ممتنع لبنان خوشحال شدم."

بخش دیگری از خاطرات:

"تحت یک قانون که دسامبر 2011 توسط اوباما امضا شد، (قانون اختیارات دفاع ملی برای سال مالی 2012) کشورهای دیگر یا باید هرشش ماه یک بار نشان می‌دادند که مصرف نفت ایارن را به طور موثری کاهش‌داده‌اند، یا در غیر این صورت خودشان تحریم می‌شدند. من برای عملی کردن این قانون به اداره تازه تاسیس، "منابع انرژی" به ریاست کارلوس پاسکال متوسل شدم. هر جا ایران سعی می‌کرد نفت بفروشد،‌تیم ما هم آنجا حضور داشت، منابع جایگزین معرف می‌کرد و خطرات مالی معامله با یک کشور منفور در جهان را توضیح می‌داد. مشتریان عمده ایران با انتخاب‌های دشوار و عواقب اقتصاد قابل توجهی مواج می‌شدند. خوشبختانه بسیاری از آن‌ها دور اندیشی نشان دادند و از فرصت تنوع بخشیدن به سبد انرژی خود استقبال کردند."

یک دیپلماسی فعال و البته متکی به پشتوانه‌های قدرت، خصوصا قدرت اقتصادی.