از سال 2010 و با تصویب قطعنامه 1929 فصل جدیدی از تحریم‌های اقتصادی علیه
جمهوری اسلامی ایران آغاز شد. با تصویب این قطعنامه آمریکا فرصت یافت تا
تحریم‌های یکجانبه خود را که شامل تحریم‌های اولیه و ثانویه می‌شد، به طور
جدی گسترش دهد. آمریکا بلافاصله پس از تصویب قطعنامه 1929، قانون جامع
تحریم ایران (CISADA) را در کنگره به تصویب رساند. هدف اصلی تحریم‌ها در
این قانون سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و سایر نهادهای مرتبط با آن بود.
در
گام‌های بعدی دولت آمریکا قوانین تحریمی بیشتری وضع کرد که از آنها با
عنوان تحریم‌های فلج کننده (Crippling Sanction) یاد می‌کردند. تحریم‌هایی
همچون تحریم بانک مرکزی ایران و قرار گرفتن نظام بانکی ایران در منطقه
پولشویی (قانون اختیارات دفاع ملی NDAA-2012) قانون تحریم خرید نفت ایران
(همان)، تحریم تراکنش مالی برای خرید نفت ایران و بلوکه شدن درآمدهای نفتی
ایران در کشورهای واردکننده نفت (قانون کاهش تهدید ایران TRA-2012)، تحریم
صنعت خودرو و سایر بخش‌های اقتصادی (قانون حمایت از آزادی و مبارزه با
تروریسم ایران IFCA-2013) و چندین دستور اجرایی که یکی پس از دیگری توسط
دولت آمریک تهیه، تصویب و اجرا می‌شد.